8 gatunków zwierząt zagrożonych wyginięciem

Wymieranie zwierząt (tzw. ekstynkcja) jest procesem zanikania gatunków bądź innej grupy taksonomicznej (np. rodzaju, klasy). Szacuje się, że w ciągu roku wymiera od 5 000 do 500 000 gatunków. Najbardziej niepokojące jest to, że wyginięcie zaczęło zagrażać gatunkom, które dotychczas nie miały problemów z przetrwaniem i reprodukcją w środowisku naturalnym.

Tygrys syberyjski

Tygrys syberyjski (łac. Panthera tigris altaica) jest drapieżnym ssakiem uznawanym za gatunek wymarły. Obecna populacja jest szacowana na około 390 osobników. Większość z nich występuje w Kraju Nadmorskim i Kraju Chabarowskim, a zatem na wschodnich krańcach Rosji. Za główną przyczynę wymarcia gatunku uważa się działania wojenne, które toczyły się na obszarach zajmowanych przez tygrysy syberyjskie oraz polowania. W 1947 roku ustanowiono całkowity zakaz polowań na tygrysy syberyjskie. Nie wpłynęło to znacząco na poprawę sytuacji. W połowie lat 80. populacja składała się z około 250 osobników, co było efektem nielegalnej wycinki lasów i kłusownictwa w okresie rozpadu ZSRR.

Niedźwiedź polarny

Niedźwiedź polarny (łac. Ursus maritimus) jest drapieżnym ssakiem zamieszkującym pola lodowe, wybrzeża i wyspy zlokalizowane wokół bieguna północnego. Charakteryzuje się długą, gęstą sierścią, która pokrywa czarną skórę. Posiada wąską głowę i długą szyję, a między palcami kończyn pławne błony. Niedźwiedź popularny prowadzi dzienny i wędrowny tryb życia. Doskonale nurkuje i pływa. Żywi się fokami, rybami i reniferami, a w okresie lata również jagodami. Niedźwiedzie polarne maja doskonale rozwinięte zmysły węchu, wzroku i słuchu. Został objęty ochroną gatunkową i zakazem polowań. Należy do gatunków, które są szczególnie zagrożone wyginięciem. Przyczyną tego stanu są liczne, niekontrolowane polowania. Populacja niedźwiedzia polarnego liczy około 40 tys. osobników.

Koala

Koala (łac. Phascolarctos cinereus) jest ssakiem należącym do rzędu torbaczy. Zamieszkuje wschodnią część Australii. Charakteryzuje się szaro-brązowym zabarwieniem sierści. Posiada duży nos i uszy pokryte sierścią. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Żywi się liśćmi eukaliptusa, które dostarczają mu zarówno wody, jak i składników odżywczych. Choć spędza około 18 godzin dziennie na drzewie, bardzo dobrze pływa. Obecnie jest uznawany za gatunek zagrożony wyginięciem z powodu wycinki lasów eukaliptusowych i polowań. Został objęty całkowitą ochroną. Obecnie populacja jest szacowana na około 2000 osobników.

Panda wielka

Panda wielka (łac. Ailuropoda melanoleuca) jest drapieżnym ssakiem, który zamieszkuje wilgotne i wysokogórskie lasy bambusowe i mieszane. Występuje głównie w zachodniej części chińskiej prowincji Sichuan. Prowadzi samotny tryb życia i jest aktywna głównie w ciągu dnia. Panda wielka należy do gatunków, które są zagrożone wymarciem, ze względu na niszczenie naturalnego środowiska bytowania. Poważnym zagrożeniem dla populacji pandy wielkiej jest również kłusownictwo. Obecnie w Chinach istnieje kilka rezerwatów, w tym największy mieszczący się w Wolong. Obecnie w programie ratowania pandy wielkiej uczestniczą ogrody zoologiczne z całego świata, m.in. z San Diego, Paryża. Populacja pandy wielkiej żyjącej na wolności jest szacowana na około 1000 osobników. W ogrodach zoologicznych żyje zaledwie kilkanaście pand wielkich.

Goryl górski

Goryl górski (łac. Gorilla beringei beringei) jest podgatunkiem goryla wschodniego, uchodzącym za największą małpę człekokszałtną. Występuje w deszczowych lasach porastających środkową część Czarnego Lądu. Pierwsza z populacji bytuje w górach Wirunga, przez które biegną granice trzech państw – Rwandy, Ugandy i Demokratycznej Republiki Konga, zaś druga zamieszkuje Las Bwindi w Ugandzie. Goryle górskie żyją w stadach i prowadzą powolny tryb życia. Porozumiewają się ze sobą za pomocą odgłosów i gestów. Goryle górskie znajdują się na liście zwierząt ginących IUCN. Gatunek jest zagrożony wymarciem z powodu utraty siedlisk i kłusownictwa. Pewien wpływ mają także choroby, m.in. wirus Ebola. Populacja goryli górskich liczy około 786 osobników, przy czym zauważono tendencję wzrostową.

Wydra morska

Wydra morska (łac. Enhydra lutris) jest drapieżnym ssakiem występującym dawniej w południowej części Oceanu Spokojnego i w Morzu Beringa. Obecnie można ją spotkać u wybrzeży południowo-zachodniej części Kanady, a także w okolicy Wysp Kurylskich. Wydry morskie żyją w stadach, głównie w środowisku wodnym. Doskonale pływają i nurkują. Ich siedliskami są najczęściej skaliste wybrzeża i rafy koralowe. Wydra morska została uznana za gatunek zagrożony w 1910 r. Polowania ukierunkowane na pozyskanie cennego, gęstego futra, podobnie jak w przypadku Koala, spowodowały znaczne zmniejszenie populacji. Wydra Morska jest gatunkiem ginącym chronionym przez regulacje konwencji waszyngtońskiej. Populacja wydry morskiej liczy około 40 tys. osobników.

Słoń indyjski

Słoń indyjski (łac. Elephas maximus) jest ssakiem bytującym w lasach i zaroślach na obszarze południowej i południowo-wschodniej części Azji. Obecnie wyróżnia się cztery podgatunki, w tym słoń indyjski, słoń malajski, sumatrzański i cejloński. Wszystkie są zagrożone wyginięciem, w tym zwłaszcza słoń malajski, z powodu kłusownictwa. Kość słoniowa jest cennym surowcem, służącym do wyrobu dóbr luksusowych. Słoń indyjski charakteryzuje się łagodnym usposobieniem. Ze względu na to, że można go łatwo oswoić i wytresować, jest wykorzystywany w roli zwierzęcia roboczego. Gatunek, podobnie jak wydra morska, został objęty ochroną w ramach regulacji konwencji waszyngtońskiej. Populacja słonia indyjskiego liczy około 36 tys. osobników.

Hipopotam karłowaty

Hipopotam karłowaty (łac. Choeropsis liberiensis ) jest dużym ssakiem roślinożernym występującym w lasach deszczowych i bagnach w zachodniej części Afryki. Prowadzi samotny i nocny tryb życia. Odżywia się roślinami wodnymi i korzonkami, trawą, owocami oraz liśćmi drzew i krzewów. Obecnie gatunek widnieje w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych IUCN. Przyczyną znaczącego zmniejszenia populacji hipopotama karłowatego jest przekształcanie naturalnych środowisk w obszary rolnicze. Populacja hipopotama karłowatego jest szacowana na około 3000 osobników.